نامه ای به او که برنگشت ...
سلام عمه ناهید عزیز ...
اجازه بده مثل همیشه عمّه صدات کنم ... چون قبول کن که تو همیشه خیلی باحال تر و صمیمی تر و نزدیک تر از یه عروس عمه بودی خدایی ش ... اگه همین چن سال فاصلهء سنی مون ام نبود مطمئن باش الان می نوشتم خواهر عزیزم ...
الان خوبی مهربون ؟ ... بهتری ؟ ... جای شوک ها و آمپول های دیشب که خیلی درد نمی کنه ؟ ... تو رو خدا از اون پرستاره که دفعه های آخر با مشت محکم می کوبید رو قفسهء سینه ت دلخور نباشیا ... مجبور بود ... راه دیگه ای نمونده بود ... من که ندیدم ، مریم می گفت ... در باز بودا ولی چون روسری سرت نبود نیگات نکردم ... مریم واسم تعریف کرد که چه شکلی خوابیده بودی ... شنیدم که دیشب نیم ساعت بعد از رفتن ما تو ام رفتی ... خوب شد نموندم و نبودم و ندیدم ... تو که خواب بودی ندیدی ولی خیلی فضای سنگین و وحشتناکی بود عمه ناهید ...
حالا ماها به جهنم ولی نباید این کارو با مامان بابات می کردی ... بی معرفتیه دیگه ... خودت خوشت می اومد این کارو باهات بکنن ؟ ... می دونی پیرزن چن بار تو راهرو بیمارستان پاهاش شل شد و خورد زمین ؟ ... من جای تو از خجالت مُردم ... چی می شد اگه یکی از اون هف هشت باری که تا یه قدم مونده به آخر رفتی و با شوک و آمپول برت گردوندن پا می شدی می شِستی و از همون لبخندای قشنگ همیشگی ت می زدی دلشون و دلمون شاد شه ؟ ... ها ؟ ... اصلن ولش کن ... معذرت می خوام ... این نامه که جای گله گذاری نیس ...
آخه این نامه رو دارم برات می نویسم که بدونی چقــــــد دوستت داشتم و دارم ... می نویسم تا امشب که اونور تنهای تنهایی ، بخونی حوصله ت سر نره ... یادته چقد شعرای منو دوس داشتی ؟ ... یادم باشه چن تا از خوباشونو ضمیمهء این نامه برات بفرستم حتمن ... گفتم شعر یاد عشق افتادم باز باید ازت گله کنم ! ... عمه ناهید جان ... تو که از نسل یه کم قدیم ، عاشقترینشون بودی و آوازهء خاطرخواه بازی تون با پسر عمه محمد هنوزم که هنوزه ورد زبون فامیله خدایی ش چطور دلت اومد تو این حال ولش کنی ؟ ... دیدنی نبود ولی امروز باید می دیدی ش ... لباساش خاکِ خالی بود ... تو که نبودی هیشکی حواسش نبود که پشت پیرهنشو که از شلوارش افتاده بود بیرون مثل تو براش مرتب کنه و بعد اون با شکلک و ناشیانه برات برقصه و تو یجوری با لبخند و عاشقونه نگاش کنی و قربون صدقه ش بری که انگار نه انگار که بیس ساله عروسی کردید ... یه چیزم یواشکی بهت میگم دعواش بکن ولی جان محسن نگی من گفتما ... پسر عمه امروز آتیش به آتیش سیگار کشید ! ...
یادش بخیر ... یادته چقد واسم از عشق و این حرفا می گفتی ؟ ... از اینکه عشق اگه بزرگ و باشکوه باشه آدم همه سختی ها رو تحمل میکنه و احساس خوشبختی میکنه ... بعد من واسه اینکه حرصتو در بیارم میگفتم ای بابا این حرفا مال توی کتاباس و تو به شوخی گوشمو می پیچوندی و با اون دست لاغر و استخونی ت مثلن محکم ولی خیلی آروم می زدی پشتم ! ... یه چی بگم بخندی ... من با این حافظهء داغونم که همیشه مسخره م می کردی هنوز شب عروسی تونو قشنگ یادمه ... با تمام جزئیات ... باور نمی کنی ؟ ... می خوای بگم اون شب کدوم آهنگ بیشتر از همه پخش شد ؟! ... شماعی زاده بود ... درسته ؟ ... که میگفت : تو خورشید منی من آفتابت ، تو ماه روشنی من مهتابت ... دیدی یادمه ؟! ... گفتم مهتاب یاد مهتابت افتادم ... شکر خدا امروز خیلی بی تابی نکرد ... فک کنم چون سنّش هنوز انقدی نیس که دقیق بفهمه و درک کنه چی شده ... هرچند که من با این حرف مریم موافقم که مهتابت درست از لحظه ای که وارد حیاط بیمارستان شد بزرگ شد ... قد کشید و خانوم شد ... ولی هر چی مهتاب بی قراری نکرد به جاش مهناااز و رضا ... هیچی ... بگذریم ...
راستی عمه ناهید ... مریم میگه اینکه دیشب هف هشت بار تا یه قدم مونده به آخر رفتی و باز برگشتی واسه اینه که با وجود همهء مریضیات عجیب شور زندگی داشتی ... آره ؟ ... میگه بارها به مامانت گفته بودی که می خوای صد و بیس سال عمر کنی ... جددن گفته بودی ؟ ... پس چی شد ؟ ... چهل کجا و صد و بیست کجا بامرام ؟ ... حالا من خیلی به حرفهایی که معمولن بعد از مرگِ یکی پشت سرش میگن اعتقاد ندارم ولی انصافن دنیا بدون امثال تو جای بدتری میشه ... تلخ تر و اخمو تر میشه ... کمرنگ تر میشه و خاکستری تر ... تو که نباشی تو مهمونیای فامیل کی بچچه ها رو - از نسل ما بگیر تاااا بچچه های حالای فامیلو - هر بار با یه بازی جدید و خنده دار مثل این که حمید نوشته دور خودش جمع کنه که صدای قهقهه هاشون تا هف تا کوچه اونور تر بره ؟ ... تو نباشی کی بلده عروس دومادای جدید فامیل رو طوری تحویل بگیره که عشق کنن و یادشون بره که غریبه ان و تازه وارد ؟ ... تو نباشی کی زن و شوهرای پیر و میانسال رو به زور کنار هم بشونه و در حالی که خجالت میکشن بچسبوندشون به هم و ازشون عکس بگیره ؟ ... تو نباشی کی تاریخ سالگرد همهء رفتگان فامیل رو حفظه که یاد بقیه بندازه ؟ ... تو نباشی کی از ته دل بخنده ؟ ... کی از صمیم قلب بخندونه ؟ ... کی همه رو یه عالمه دوس داشته باشه ؟ ...
سرتو درد آووردم ... ببخش عمه ناهید عزیز ... ببخش که نامه م خط خطیه و خیلی جاها جوهرش پخش شده ... خط خطیه چون می خواستم یه چیزی بنویسم که لایق آبی آسمونی روح بزرگ و باشکوهت باشه که نشد ... جوهرشم پخش شده چون ... چون ... چون وختی امثال تو نباشن آسمونِ دنیا ابری میشه دیگه ... نم نم بارون میزنه و کاری شم نمیشه کرد ... حرف آخر اینکه من و حمید و همهء بچچه های فامیل تا عمر داریم ممنون و مدیونتیم و تا ابد دوستت داریم و به یادت هستیم ... اونجا که هستی مواظب خودت باش نازنین ... دلمون برات خیلی تنگ میشه ...
دیدار به قیامت .
***
پی نوشت یک :
ممنون از همه تون ... که پست گذاشتین مثل کیامهر و آلن و آناهیتا و هیشکی و اِلی و ...
کامنت گذاشتین عمومی و خصوصی ... sms دادین ... زنگ زدین ... ممنون از همه تون ...
-
پی نوشت دو :
روایتی دیگر از این غم بزرگ و تلخ رو ببینید و بخونید ...
-
از نیم ساعت پیش که پای کامپیوتر نشستم چند دقیقه یکبار صفحه تو رفرش میکردم و منتظر این پست بودم...
خدا بیامرزدشون ...
عجب پست تلخی بود با مرام . گریه کردم ...
میگن طوری زندگی کن که وقتی از دنیا میری ؛ برعکس تولدت تو بخندی و دیگران گریه کنن.
عمه مصداق این مطلب بود.
عجب صفایی داشته این آدم. خدا بیامرزتش.
آتیش گرفتم... گر گرفتم... بغض تو گلمه اما اشکم خشک شده..چرا..چرا خوبا میرنو گهایی مث من می مونن و زجر میکشن..چرا..
روحش شاد..
منتظر پستت بودم
منتظر اشک نه
خدا رحمتش کنه
و درد مادر نداشتن رو برای بچه هاش قابل تحمل کنه
شبت به خیر
کاش بچه هاش رو تنها نذارید تو جمع خودتون بگیرید اگر بچه هاش شاد باشند حتما روحش در آرامش خواهد بود...
خوبه که نامه نوشتی...الان که دارم اینارو مینویسم چشمام پر شده و نمیتونم اونجوری که دوس دارم جمله بندی کنم و حرف بزنم...دلم نمیخواد تو این فاز برم...گفتنش سخته...
احساس میکنم مرگ این آدم که خیلی هم باهاش صمیمی نبودم و فقط در حد چند خاطره کودکی ازش یادمه تاثیر بزرگی روم گذاشته...منی که با اطمینان تا همین چند روز پیش میگفتم اگه نزدیکترین آدم زندگیم هم بمیره فکر نمیکنم براش گریه کنم از صبح چندبار گریه کردم...احساس میکنم با مرگ غیرمنتظره عمه ناهید یه قسمتی از جهان بینیم تغییر کرده...هنوز نمیدونم چی...حتی هنوز نمیدونم این تغییر مثبته یا منفی... ولی وجودش رو احساس میکنم...
اینایی که گفتم همش از خودم بود و ربطی به پست تو نداشت...الان یه کم گیج میزنم...شب دوباره میخونم و میگم...
داآش محسن جز صبر برای خودت و آرزوی جایی خوش برای همچین فرشته ای که از لابلای کلمات خودت و حمید شناختمش و نثار فاتحه ای به روح شادش، کاری از دستم برنمیاد، انشالله جاشون خوب و خوش باشه و بچه هاشون عاقبت بخیر باشن و روزی برسه که از بچه هاشون هم همینطور مثل خود ایشون به خوبی یاد بشه. خدا به همه بازمانده هاشون صبر بده.
آقا محسن....از صمیم دل تسلیت میگم.
ای کاش عمه ناهید این پست رو میخوند.کی میدونه شاید بخونه. خدا رحمتشون کنه .چه آدم با حال و گرم و پر نشاطی بودن.
خدا به همسر و فرزنداشون صبوری بده.
اشک مارو در آوردی با این پست مرد .
:-(((((((((((((((((
چرا روزگار اینجوری می کنه آخه؟
چرا آدمایی که واقعن مستحق مرگن هزااار سال زندگی می کنن و آدمای خوب زود میرن؟
با کامنت واحه خیلی موافقم. توی فامیل در اثر جنگ و بعد از جنگ، داشتیم آدمهایی که در همین سن و سال فوت کردند و بعضا ازشون دو سه تا یادگار مونده. بعضیهاشون را فامیل فراموش کردند و رها کردند به حال خودشون اما بعضیهاشون حداقل مورد لطف و محبت بقیه فامیل بودند و این تفاوت حالا بعد از سالها خودش را توی رفتار اون بچه ها نشون میده.
کاش همونطور که اون مرحوم همیشه بچه ها را جمع میکرد و بهشون توجه داشت، اوضاعی پیش بیاد که الان هم فامیل و همون بچه هایی که بهترین خاطره ها را از ایشون دارند، بچه هاشون را فراموش نکنند و هواشون را داشته باشند.
سلام...
فقط میتونم تسلیت بگم درد بزرگیه...
بی موقع از دست دادن عزیزان بدترین دردیه که تابحال چشیدم...
کاملا درکت میکنم...
و الن فقط می خوام گریه کنم متن تاثیر گذاریه...
وای محسن ! وای ...
صبح که بهت زنگ زدم ، خیلی دلم گرفتم وقتی فهمیدم یه مادر جوان از دست رفته . الان که خوندم وصف این عمه ناهید رو دارم اشک می ریزم برا رفتن یه انسان واقعی که آدما و خنده هاشون براش مهم بودن ....
بمیرم واسه مهتاب ، بمیرم واسه مهناز و رضا ... دلم میخواد مهتاب رو بغل کنم و به خودم فشارش بدم ... کاش نذارین حس کنه بی مادری رو ... بمیرم واسه محمد آقا که یه همراه واقعی رو از دست داد... یه حامی ... نمی دونم چی بگم محسن ... نمی دونم ...
دلم می خواد اروم باشن ...
اشکم درومد. بغضی شدم.
خدا رحمتشون کنه.
آقا محسن بدجور شکوندیم ! یاد یکی از دوستان قدیمیم افتادم ! وقتی رفت واسش نامه نوشتم ! از همه ی خاطراتش !
امیدوارم بچه هاش به این زودی ها پدرشونو از دست ندن !
بدجور دل آدم میگیره وقتی میفهمه یه ستاره که هرشب یه گوشه ی آسمونو روشن میکرده ، دیگه نوری نداره ! سخته که بفهمی آسمون و دیگه جای نور بازیه اون ستاره نیست !
اما تویه شبای ابری هم یاد اون ستاره دل آدم و شاد میکنه ! کاش لبخند ستاره ها رو فراموش نکنیم !
محسن خان تسلیت میگم.
اشک هام بی اراده دارن میریزن
سر عمه امروز آتیش به آتیش سیگار کشید ! ...
نشد که این شعرو نگم و برم ( میدونم غم خودتون زیاده اما یه جورایی خفن بغض کردم )
من را به غیر عشق به نامی صدا نکن
غم را دوباره وارد این ماجرا نکن
بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن
با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن
موهایت را ببند و دلم را تکان نده
در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن
من در کنار توهستم اگر چشم وا کنی
خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن
بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود
تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن
امشب برای ماندنمان استخاره کن
اما به آیه های بدش اعتنا نکن....
اینجور وقتا حرف زدن که هیچ؛نوشتن هم واسم درداوره...از صبح که نوشته بودین مادر مرد از بس که جان ندارد بغضم گرفت...بغض کردم و نتونستم حتی تسلیت بگم...الان با این پست راه گلوم باز شد و بغضم شکست و چشمام پر شد از اشک...برای این دنیا متاسفم که یه مهربون ازش کم شد...برای عمه ناهید خوشحالم چون مطمئنم الان یه جاییه خیلی بهتر از این دنیای نامهربون... رفتن عمه ناهید برای خود مهربونش اول عشقه و واسه اطرافیانش اول غصه... چون نیست...مهربونیاش نیست...یعنی فکر میکنیم نیست...هست...این ماییم که نیستیم...کسی که تو دلا زنده باشه دیگه اسمش مرده نیست...عمه ناهیدی که تا ابد تو قلب شما و حمید و همه ی آشناهاشه زندست...خدا به همسرش و بچه هاش قدرت تحمل بده و دلتنگیشون سبک بشه...
دلتون آروم...
خدا صبرتون بده.. خدا صبرشون بده.. خدا به پسر عمه کمک کنه.. خدا..خدا.. خدا..
هوای عمه ناهید رو داشته باش خدا..
مرگ مقوله ی غریبی است.. امروز هستی فردا نه..
داداشی آپ دیتم .
.......
...............
.............................
خدا رحمتشون کنه.
چرا هر کسی که بهتر و مهربون تره زودتر میره؟
عوضش کسی که ظالم تره می مونه و یک ملت رو عذاب میده!
هرچند خواست خداست.
من هم وقتی سه سالم بود برادرم در یک سانحه ی تصادف فوت کرد عمو محسن.جز خوبی ازش خاطره ای ندارم.همیشه اون صحنه توی ذهنمه.گاهی اوقات هم به شدت دلم میگیره...
دستام میلرزه رو این دکمه ها چشمام تار می بینه
مادر بزرگ خدابیامرزم همیشه می گفت خدا گل ور چینه
حالو هوای خونه ما مثل آشیونه شما ابریه
عمه ناهیدتون جاش خوبه داره می خنده اون آزاد شده
مهتاب مهناز رضا بمیرم برا دل تنگتون که الان معلوم نیست چه حالی هستین.خدا بهشون صبر بده
خیلی ناراحت شدم
امیدوارم روحشون شاد و آرام باشه
از دست دادن یه عزیز خیلی سخته
حالا اگه اون آدم مادر هم باشه دیگه ۱۰۰۰مرتبه بد تر
روحش شاد
تسلیت میگم محسن جان
خورشید دم غروب ، آفتاب صلات ظهر نمیشه..به خدا نمیشه ، خدای جای شانس به ما صبر داده انگاری ..اما نه این یکی صبر بردار نیس...
مجلس ، مجلس ِ مادره ..طوری باشه که حرمتش حفظ بشه...روضه نمیخواد ، خودش گریه ست...
به همه غذا برسه و هرکی ، حتی غریبه ام اومد دم در دست خالی نره ..سر سفره گریه نکنین ، غذا به مردم زهر میشه ..مادر راضی نیس ...
چقدر خوبه آدم همیشه تو خونه اش زن داشته باشه ، چقد خوبه همیشه بدونی خونه مادر هست ..اصلن هر مادری هر وقت بمیره زود مرده...
آقا محسن ، اونجا واینستا..دست بجنبون ، یه تلفن بزن به طاهره خانم ، مادرت، بگو این شبا میره زینبیه واسه ناهید دعا کنه ...
بعدشم که تلفنت رو زدی اگه زحمتی نیست این بچه مچه ها رو ببر اون اتاق آخریه یه بازی چیزی از خودت درست کن آرومشون کن ، خلاصه امشب رو بی چراغ روشن کن....
محسن خان تسلیت ..
ترکوندیمون با این پستت ..
خدا صبر بده.
لعنت به زندگی
سلام. بیماری و شر و زشتی از همه ما دور باد
وقتی داشتم میخوندم این پست رو یه لحظه مجسم کردم عمه ناهیدتون نشسته کنار منو داره این نامه رو می خونه. موهای تنم سیخ شد. ناهید خانوم که جاشون از ماها بهتره. اگه گریه ای هست به حال بازمانده هاست.
صبر و آرامش رو آرزو می کنم براشون...
تو به من ثابت کردی آدمیت هنوز پا برجاست.
خدا به همتون صبر بده.به این حس غریبت به این اشکهای گرمت افتخار می کنم پسرم.
منو خانوادمو تو غمت شریک بدون پهلوون.
تسلیت می گم. روحش شاد.
۲ بار خوندم تا بتونم نظر بدم
بغضم اممونم نمی ده
خدا رحمتش کنه
چقدر قشنگ نوشتین
..
جدی میگما ..خیلی قشنگ ..
نمیدونم کی روی این کیبرد اب ریخته ..
.
.
.
نمی شناختمش
اما
احساس نزدیکی می کنم با عروس عمه ..ناهید..
روحش توام با آرامش
فقط خواستم تسلیتی گفته باشم...
حیف از تمام آدمهای خوبی که کنارمون هستند و فراموش میکنیم به لبخند ما راضی میشن .
روحشان قرین رحمت باد
چه آتشی ریختی به جانم با این پستت
چه خاکستری زیر و رو کردی ...
بعد یک سال دوباره شیون کردم و عزاداری کردم و قربان قد و بالای عزیزترینم رفتم
دیوانه کردی ....
کامنت گذاشتنم نمیاد!هر حرفی بزنم بازم میشه تکرار مکررات!
انشاالله عرض و طول عمرت دراز باشه.
تو اون دنیا اگه یکی مثل حمید اون گوشه بود به عمه ات بگو اسمش ابلهه!
لازم به گفتن نیست و فکر نکنم نیازی به پارتی بازی باشه!احتمالا منو هم تو اون بازی هاش شرکت میده!
خوش به حالش که اینقدر قشنگ زندگی کرد و اینقدر راحت مرد ! روحش قرین آرامش باشه همیشه .
قلمتون محشره آقا محسن !
خدا بیاموزتش
یک نفر آدم باید خیلی ماه باشه که اینجور قشنگ براش بنویسن..خوش به حالش و خوش به حالتون که چنین کسی داشتید کنارتون...خدا روحش رو غرق آرامش کنه و به خانواده ش صبر بده که میدونم خیلی خیلی سخته....گاهی حکمت کارهای خدا رو نمیفهمم....
مثل همین صبح امروز یه عالمه آدم به دنیامیان
و تا شب خیلی هاشون ممکنه نباشند
یک روز هم برای لذت بردن وقت داشتن خیلی خوبه
صبحت به خیر شهریار
دیشب ساعت ۱ بود خوندمت...فقط گریه کردم!دلم گرفت!همین!مرگ احمقانه است مثل خیلی چیزای دیگه!هیچی این دنیا سرجاش نیست!یه پیرزنی رو می بینی گوشه ی آسایشگاه مریض و ناتوان و معلول و روزی هزار بار مرگش رو آرزو می کنه و یه عمه ای هم هست خوب و مهربون و جوون و دوست داشتنی و مادر بچه های قد و نیم قد و می بینی که یهویی رفت!
...الان هرجا هستی محسن...بدون عمه ناهید یه جایی ورای عالم ما...وایساده و داره همه مایی که تو فکرشیم رو نگاه میکنه و با لبخندی که رو لباشه و برق و درخششی که تو نگاه و چهرشه...میگه :...من که برگشتم خونه اصلیم...به آرامش حقیقی رسیدم...شما چتونه؟!...
آخه عمه ناهیددیگه معنی غصه رو نمیدونه...
سلام رفیق .
همچین وقتایی هیچ کلمه ای با دیگری برای ادم فرق زیادی نمیکنه . همه میان ، بغلت میکنن ، هرکدوم بهترین جمله ای رو که بلدت برات ادا میکنن ، اما همه برات مثه یه شوخی بیمزه اس . فقط خود اون (( اومدن )) هه و بودنه است که ارزش داره و التیام .
غم از دست دادن یه عزیز ، چیزی نیست که برای هیچکدوممون غریبه باشه ، منم میدونم چی میکشی . و خوب هم میدونم هرچی بگم فرق زیادی برات نمیکنه . مهم اینه که بهت بفهمونم از غمت غمگینم . . اگه مراسمی هست خوشحال میشم شرکت کنم . مایهء افتخاره .
خیلی متاسفم خیلی
۱) تسلیت میگم . روحش شاد . مطمئنم با این همه زجری که کشیده سبکبال و راحت پر کشیده و رفته ...
۲) چندین و چند بار چشمام رو پاک کردم تا بتونم تا ته نامه ات رو بخونم ... مطمئنم موقع نوشتنش تو هم اشک میریختی و مینوشتی
۳)امیدوارم خدا اول به مادر و فرزندان نازنینش و بعد به همسر و بقیه عزیزانش صبر بده ....
۴) امیدوارم هر کس این متن رو میخونه فاتحه ای هم براش بعنوان هدیه تقدیم کنه ....
جا مانده است
چیزی .... ٫ جایی ...
که هیچ گاه دیگر هیچ چیز
جایش را پر نخواهد کرد....
نه موهای سیاه و نه دندانهای سفید
دیدار به قیامت ...خیلی اشک ریختم ..خیلی با این که هیچ وقت دوست ندارم برای سفر قیامت کسی بی تابی کنم اخه مامان قدسیم که داشت میرفت میگفت پشت سر مسافر گریه شگون نداره ..
حس میکنم اونا هستن و بی تابی بچه ها شون و دیگران رو میبینن و ناراحت میشن خیلی ..سفرش به خیر ..سفر تمام مسافران قیامت به خیر ..سفر بی بازگشت ما هم میریم روزی دیر یا زود ....و اون بچه ها درد بی مادری بد دردیه ...بهای سنگینی برای بزرگ شدن می پردازن ..
باز هم باید به گذشت زمان فکر کرد ...
شاد باشه ...شاد باشین ..ناراحت نبینمتون رفقا ..