کرک جان

 

بشر در طول تاریخ همیشه آواز خوندن رو دوس داشته و حتی اگه صدای خوبی نداشته رویا و آرزوشو داشته ... همیشه خواننده ها رو دوس داشته ... گاهی حتی تا سرحد پرستش ... نمونه هاش هم فراوونه... بیتل ها ... الویس پریسلی ... مایکل جکسون ... همین گوگوش خودمون ... چه چیزی آوازه خوان ها رو تا این حد محبوب قلبهای مردم میکنه ؟ ... بدیهیه که صرفن صدای خوش نیست ... ترکیب شعر و آهنگ و حس صدای خواننده معجون غریبی می آفرینه که تا عمق روح و جان آدمها نفوذ میکنه و یه نقطهء نامعلومی رو اون توو به تسخیر خودش درمیاره ... نقطهء نامعلومی که برای هر آدمی به نسبت دیگری و حتی به نسبت حس و حال های مختلف خود اون آدم در دروه های مختلف زندگی ش فرق میکنه ... یعنی در واقع معمولن اینجوریه که ما آدمها توی امواج الحان خوش ( و گاهن ناخوش و نامتعارف ) خواننده هایی که دوسشون داریم دمبال بخش گم شده ای از خودمون می گردیم ... دمبال یه فکر یه حس یه خاطره یه آدم یه چیز ... یه چیزی که فقط خودمون می دونیم و گاهی وختا شاید حتی خودمونم ندونیم ... اینطوریه که یه وخت خاص با شنیدن یه ترانه پشتمون مور مور میشه و دیوانه می شیم و این درست زمانیه که همهء اون المانهایی که گفتم در یک لحظهء ناب و نایاب تاریخی روی هم منطبق شدن ...  

- 

همهء اینهایی که گفتم و جسارتن یکم هم مغلق و شبه آدم حسابیانه شد ! مقدمه ای بود برای اینکه ازتون دعوت کنم در بازی وبلاگی آکادمی موسیقی کیامهر عزیز شرکت کنید ...  

-