توو راه با دوست عزیزی بحث آرزوهای سالهای نه چندان دور بود ٬ آرزوهای غیر مادی سالهای نوجوانی و جوانی ... غیر مادی یعنی اینکه طبیعتن همه ماشین آخرین مدل و خانهء آنچنانی دوست دارند ولی این جنس خواسته ها نه ... چیزهای دل خوش کنک و حال خوب کنک که در برهه و زمان خاص خودشان آرزو محسوب میشوند و اگر زمانش بگذرد بیات میشوند ... مثلن این دوستمان توو نوجوانی هاش آرزو داشته کنسرت ابی برود اما الان دیگر به واقع ذوقی و شوقی ش نیست برای همصدا شدن با آقای صدا ... اینها را که می گفتیم توو ماشین ٬ همانطور که به دشت و کوه و ابرها زل زده بودم خیلی سعی کردم فک کنم ببینم که الان در آستانهء چل سالگی از این دست آرزوها چی توو خورجین دلم و سرم دارم ولی هر چی بیشتر جستم کمتر یافتم ... آدم بی آرزو هم که می گویند با میت توفیری ندارد ... به قول روزبه بمانی و خواجه امیری : شاید مردم حواسم نیس ...