درباره من
پیوندها
دسته‌ها
- روزنوشت 292
- کوت آه 114
- نظربازی 13
- خبرتلغراف 21
- نستعلیقات 2
- چند شماره ای 16
- هذیان های خط خطی 29
- عقاید تک نفره 108
- فقطعکس 25
- خودت بخون خودت ببین 58
- تاواریشانه 18
- خوشم میاد بدم میاد 4
- پیشآپدیت 8
- سه تصویر کات 7
- شیرزاد 10
- دوووربین 10
- نامه های کرگدن به محسن 4
- دیگران نوشت 17
- بازی وبلاگی 16
- خیلی شخصی 9
- سه اپیزودی 6
- تشکرجات 6
- پست صوتی 3
- خاطره باز 19
- مغزهای شیطون بلا ! 3
- پست رمزدار 1
- عمه ناهید 4
- سینما سینما 4
- تولدانه 5
- سفرنامه 2
- بامززه جات! 21
- عشق احتمالن یعنی ... 1
- شـــــــعـــــــ ر 14
- از پشت عینک من 6
- لغتنامهء شخصی 1
- خواب دیدم خواب می دیدم 3
- سر چی ببندیم ؟! 1
- کاریکاتور ... پس که اینطور 2
- موسیقآوا 3
- پُش وانتی ! 1
جدیدترین یادداشت‌ها
همهبایگانی
- آذر 1393 4
- آبان 1393 12
- مهر 1393 6
- شهریور 1393 7
- مرداد 1393 14
- تیر 1393 14
- خرداد 1393 7
- اردیبهشت 1393 9
- فروردین 1393 4
- اسفند 1392 21
- بهمن 1392 16
- دی 1392 21
- آذر 1392 19
- آبان 1392 28
- مهر 1392 19
- شهریور 1392 13
- مرداد 1392 10
- تیر 1392 9
- خرداد 1392 14
- اردیبهشت 1392 11
- فروردین 1392 17
- اسفند 1391 17
- بهمن 1391 19
- دی 1391 15
- آذر 1391 18
- آبان 1391 15
- مهر 1391 13
- شهریور 1391 20
- مرداد 1391 21
- تیر 1391 20
- خرداد 1391 22
- اردیبهشت 1391 25
- فروردین 1391 25
- اسفند 1390 22
- بهمن 1390 18
- دی 1390 22
- آذر 1390 28
- آبان 1390 23
- مهر 1390 23
- شهریور 1390 30
- مرداد 1390 19
- تیر 1390 21
- خرداد 1390 24
- اردیبهشت 1390 20
- فروردین 1390 20
- اسفند 1389 25
- بهمن 1389 7
- دی 1389 17
- آذر 1389 32
- آبان 1389 34
- مهر 1389 25
- شهریور 1389 18
مرآتی و لنگه کفش بلّای من !
۱- حالم بهم می خورد از این مرآتی ......... ! و سایر انگل ها و اراذل و اوباش رسانه مللی که عزمشان را جزم کرده اند تا مللت شهید پرور و همیشه در صحنه را خرفهم کنند که با این ماهی 40 هزار و پانصد تومن یارانه باید چطوری زندگی نکبت بارشان را تا اعلا درجهء عشق و حال و بریز و بپاش اعتلا ببخشند جوری که رفاه حاصله دلشان را نزند ! ... بی شرفها توهین علنی به شعور و غرور مردم را سرلوحه کنداکتور برنامه هاشان کرده اند و با تحمیق عوام جیب های گشاد اربابانشان و خواص را قلمبه تر می کنند روز به روز ...
***
2- کفش نازنینم بلاخره بعد از دو سه سال پاره شد ! ... خیلی دوستش داشتم ولی چه اهمیتی دارد ، آدم هم پاره می شود چه برسد به کفش ! ... طفلک این چن سال هر روز پا به پای من سگدو زد ! ... البته به جز جمعه ها که به لطف کفش نامزدی و کفش عروسی و کتانی های مهمانی و پلوخوری می رفت مرخصی ! ... از کفش بلّا خریده بودمش ... و چقدر عجیب است در این دوره زمانه این حد از مقاومت و پایداری و انتفاضه ! ... من را یاد کفشهای بچچگی هامان می انداخت که از بَدو تولد و از همان بخش زایمان بیمارستان همراهمان بوووود تا دبستان و راهنمایی و دبیرستان ! ... لامصصب جنس های قدیمی مرگ نداشت ...
3- گفتم کفش بلّا و فیل نوستالژی م یاد هندوستان کرد ! ... سالهای دور کودکی که شهرستان زندگی می کردیم و سالی دو بار عید و تابستان می آمدیم تهران ، تصویر شبهای تهران برایم واقعن مثل شبهای الوان نیویورک و شانگهای بود ! ... آن سالها نئون های فروشگاه های بزرگ کفش مللی و بلّا برایم نماد تمام عیار تهران هزار رنگ و فریبنده بود ! ... آنهم تهران دههء هفتاد که در مقایسه با تهران امروز مثل یکی از روستاهای ساوجبلاغ بود در مقابل مثلن نیواورلئان ! ... آنوختها فکر می کردم نئون های کفش بلّا دور سردر فروشگاه می چرخد ! ... و خب خیلی طول کشید تا یاد بگیرم که اصولن خطای چشم یعنی چه ! ... کاش هیچوخت یاد نمی گرفتم ... کاش الان ساعت دوازده شب یکی از شبهای تابستان سال ۱۳۶۴بود و ما توی اتوبوس زنجان به تهران بودیم ... ولی جددن آدمیزاد به همین کاش ها زنده است ها !
-
***
پی عکس امروز نوشت :
-
منبع : http://philiphotos.aminus3.com/image/2010-11-08.html
-
لعنت به تو
نصفه شبی همین تو گوشی رو میخواستم که بزنم زیر گریه انگاری ...
نمیدونم من خیلی رقیق شدم یا خل یا اینکه فاصله هامون خیلی زیاد شده که اینجور خاطره ها خیلی زودتر از قبل به گریه میندازه منو..
درد دارم اما نمیخوام یادم بره..هی مرور میکنم هی با زخما بازی میکنم ..هی..
قربون اشکات ... قربون دلت ...
اگه بد شد که گریه کردی معذرت ...
اگرم سبک شدی که ناز شستم !
گور بابای مرآتی و حتی ایکان...
رفقای دور دلشون نخواد بریم یه آشی بزنیم بابا...
امروز انقلاب بودم نرفتم ناهار بخورم اونجا که اولین آش پاییزم رو با تو برم بزنما..
حالا هی اون چیز کنت رو بزن به برق ..هی باطری عوض کن ...
هر وخ تو بگی ...
به شرطی که هزار بدم !
حالم از مرآتی به هم میخوره ...
راجع به کفش هم والا جنس های قدیمی خیلی بهتر کار میکردن ، جدیدی ها اصلا خوب نیستن ... به خدا کرگدن جان یک کتونی خریدم یک ماه نشد پاره شد دیگه نشد بپشوشمش ...
کاش کاش ها به تحقق میپیوست ..
مورد یک رو بی خیال.
ولی موارد 2 و 3 بدجوری به دلم نشست.
خیلی عالی بود محسن. منو برد به دوران ناب و بکر بچگی. چه دورانی بود.
" کاش هیچوخت یاد نمی گرفتم "
این جمله رسمن منو به یه ویرانه تبدیل کرد.
سلام...عزززززززززززیزم...یه کفش پاره شدن که انقدر تلخی نداره...لامصب اگه الان ۱۳۶۴ بود که من بدبخت ۱ سال و چند ماهم بود...اونوخت کی میومد نازتو می کشید می بردت برات یه کفش خوشگل می خرید!؟...ها؟!...
آرزو به دلم می موند که اون کفشام زود پاره بشه و بتونم بابام اینا رو مجبور کنم یه جفت دیگه بخرن ولی لامصب جونی ی ی ی داشت ها !
منم لباسها و کفشهای بچگیامو خیلی دوست دارم..کلی خاطره دارم باهاشون...راستی دقیقا وقتی که بچه بودیم و میومدیم تهران فکر میکردم وارد یک کشور دیگه شدم اما الان حس میکنم تهرانم یه شهر خیلی کوچیکه...دیگه دوستش ندارم
ببینم مگه ما تو خونه ماهواره ندارید که هی رسنه ملی نگاه میکنید من اصلا نمیدونم مراتی کی هست که حالا فحش بدم ول کن بابا همین که نگاهشون میکنی داری بهشون بها میدی...
منم یه کفش بلا خریدم ۲ سال پیش هنوز پامه ....
این روزا نمی دونم چرا این همه یاد خاطره های بچگیم می افتم و هی تند تند می زنم زیر گریه ... هی دلم میخواد برگردم به اون روزا و اون حسا ...
حالا که اومدم اینجا رو خوندم ... ایرن رو خوندم .. می بینم ... انگار این حسا مختص من نیست
حالا باز خوبه تو بزرگه بودی و کهنه پوش بقیه نبودی!من که هر چی که دیگه تن خواهرم نمی رفت می دادن به من!لامصب!فکر کن جنس خوب ولی کهنه و دست دوم!سه سال تن خواهرت دیده بودی حالا سه سالی هم باید تن خودت می رفت تازه سه سال هم تن داداشت تحملش می کردی!رسمن حالت تهوع مزمن می گرفتم دیگه!
ولی محسن جان من امیدوارم که اون سال ها گورشو گم کنه و دیگه بر نگرده!ای کاش پاک می شدن!ای کاش محو می شدند!
این منو خودم خائن رو بگو تا یه کی رو میبینه که از ما بیشتر گوشت داره باهاش میره آش می خوره!می بینی والا!آخه بگو که اولین قرارمون اونم تو پاییز تو سرمای بی پدر آذر نزدیک تولد من کجا بود؟که حالا تو با یکی دیگه (اونم کی؟یه کرگدن نر!)می خوای بری اون جا و آش بخوری!
خدا رحمتش کنه ! کفشتون رو میگم ! بقای عمر بقیه کفشهاتون باشه !
خوندن خاطرات در هر شرایطی واسه ماها جذابه ! بخصوص اگه با قلم شما باشه کرگدن عزیز !
1- چون تلویزیون جمهوری اسلامی رو نگاه نمیکنم بنابراین از دست چرندیات کللللن راحتم!
2- عوضش الان میری یه کفش چینی میخری و 2 روز دیگه میندازیش دور!! به این میگن کمک به رشد صنعت داخلی!!
3- کاش کودکی من هم اینقدر خاطره انگیز بود. من هر چی یادم می یاد بدبختی بوده و زخمهایی که تا آخر عمر باهام هستن و هیچ وقت هم خوب نمیشن:( هر چقدر این کفش بلا برای شما یادآور خاطرات خوبه برای من یادآور خاطرات بد! آخه من از کفش های ملی و بلا اون موقع بخاطر مدل هاشون بیزار بودم و پدر گرامی هم همیشه مجبورم میکرد که از همون کفش ها استفاده کنم!! هنوز هم این عقده کفش خریدن در من فروکش نکرده هر چی کفش داشته باشم بازم فکر میکنم که هیچ کفشی ندارم!!!!!!! هی هی هی بگذریم. اشکمون اول صبحی حسابی دراومد.
...روش سالمه...فقط درزش باز شده...اگه اینقدر دوسش داری..بده بدوزن ..یه سه سال دیگه بپوشش...
...عمر دراز هم یه خوبیایی داره !!
...بچه گی های ما و تهرون اومدن مون مصادف بود با زمان پهلوی...پدر اینجانب علاقه زیادی به تئاتر داشتند...برا همین هم ..من کوچه پس کوچه های لاله زار و سردر تئاترها و صحنه های زنده اجرا و اینها تو ذهنمه !!...خیابونای شلوغ و خانومای خوشگل و مینی ژوپ و میزامپیلی و...کناردریا هم که میرفتیم...مایو دوتیکه و بساط..کنارساحل و...خود مفصل بخوان ازاین مجمل !!
باز جناب کرگدن نسل ما دههء پنجاهی ها واقعا کفش و لباسهایمان را تا نفس آخر می پوشیم و تمیز نگه می داریم و وقتی هم که بلااستفاده می شوند به خاطر اینهمه مدت همراهی شان عذاب وجدان داریم که بیندازیمشان در سطل آشغال و یک گوشه در یک نایلون می گذاریم شاید پاپوش چند دقیقه ای آدم دیگری شد که کفشش آزارش داده یا پایش را زده...
خوش به حال متولدین دههء ۶۰ و ۷۰ به بعد که تو نخ این حرفها نیستند و از هر چیز که خسته می شوند روانهء آشغالدونی اش می کنند و والدینشان را موظف به تهیه نوع گران قیمت و شیک دیگری می دانند که کیفیت و کارکردش چندان مهم نیست!
اگه یه نفر توی دنیا باشه که من ازش بدم بیاد، مطمئنا مراتیه...
بله هر چیزی قدیمیش خوبه چه ادمش چه لوازمات جانبیش
راستی ممنون بابت لینک
سلام بر شهریار طنازی بلاگستان
آقا نور باران شد این کاففه ی ما به یمن حضور شما ها !!
ما همیشه فیوضات لازم رو از بلاگ باحال شما می بریم
تذکر: ما همچین ته تغار هم نیستیم ماشا.... ابوی آشپز خوبی این تغارش تمومی نداره هستن ته دیگ تر از ما!!!
ممنون م متشکر محسن خان ارادت داریم
بعضی وقتا خودشونم دروغاشونو باور میکنن از بس قشنگ خالی میبندن.
من اصولا خوب کفش نگه میدارم زیاد راه میرم اما نمیدونم چرا اینقدر با کفشهام دوست هستم.
ای کاش...
اشکم و درآوردی...این نوستالوژیک نمیخواد دست از سر ما برداره...
من دوس ندارم الان مثلن سال ۱۳۶۴ بود ... ترجیح میدادم سال ۱۳۸۹ بود ولی من بچه بودم !!!
قبول دارین اوضاع احوال بچه های امروزی از بچگی های ما بهتره ؟؟؟
من خیلی با بچگیهام و خاطره هاش احساس خوبی پیدا نمی کنم. اتفاقا بالعکس مثل ایرن بانو دلم یه ادمی می خواد که شغلش خازه زنی باشه مثل پنبه زن !
اما اگه بخوام از بچگیم چیزی رو یاد بیارم ...لباساییه که بابام از مسافرتاش میوورد و اونموقع خیلی تک بودن ...من احمقم فکر میکردم با پوشیدن اونا تک میشم حتمن
یا یاد پسرای دوستای بابام که خیلی رفیق بودم باهاشون ...البته عموما از پسرای رنج سنی 20 -30 سال خوشم میومد ... که الان 40 به بالان همشون !!!
خاطره زن البت نه خازه زن !
این مرآتی بچه ... ست .
خوب چهل هزار تومان یه عالمه پوله من که میخوام باهاش سهام بخرم . یا سرمایه گذاری کنم تو ساخت یک پروژه . فکر کن توهم حتما می تونی این چهل هزار تومان رو یه جا سرمایه گذاری کنی.
این قضیه در مورد آدم های قدیم هم صدق می کنه . آدم های قدیمی دیرتر از پا می افتن (یا به قول خودت پاره می شن .)
وختی مموتی میاد میگه حالا یارانه گرفتید نگید برم پرده خونه رو عوض کنم و فرش نو بخرم و... از این نوکرا و چاکراشون چه توقعی میشه داشت؟ مردک حمال فک کرده همه مث خودش با صدقه سر مردم بزرگ شدن . اینش جالبه که هیشکی هیچ اعتراضی به حرفای مفتشون نمیکنه!
خوش به حال خودم که نمیدونم مرآتی کیه!
این کفشتونم که با چسب حله مشکلش. حالا اگه هوس کفش نو کردین که هیچ. ولی اگه دوسش دارین، با چسب رازی بچسبونینش درس میشه. ولخرجی نکنید! (;
شعور ملت؟حرفا میزنی آ!!!ملتی که انقد ساده لوح و زود باوره لیاقتش همینه
چقد به کامنت دکولته بانو خندیدم!
خیلی خانوم باحالی دارین کرگدن جان. ماشالا چه جوونم هستن. 
... ولی جددن آدمیزاد به همین کاش ها زنده است ها !
بدجور به دلمون نشست
کاش این اتوبوستون تو سال ۶۴ بیاد منو زیر کنه
جر خوردن کفشتون رو تسلیت میگم
من نمی دونم بگم غم آخرت باشه یا ایشالا دست با خودتون
همیشه اینا رو قاطی می کنم با هم
در مورد مراتی هم دو تا صحنه تو اخبار دیدم که هر وقت یادم میفته دلم خنک کیشه
هر دو تاش هم توی یه مانور ارتش بود
اولی با چتر پریده بود از هواپیما
یه جناب سرهنگ سیبیل کلفتی هم از عقب چسبیده بود بهش
رسید زمین مثل خر داشت عر می زد
نمی دونم به خاطر ترس از ارتفاع بود یا جناب سرهنگ سیبیل کلفففففت
دومیش هم داشت ژانگولر بازی می کرد و حرکات رزمی میکرد
طرف جودو کار بود زد زیر پاش و اینم پاش شکست
آی داد و هوار می کرد
آی داد و هوار می کرد
تا یکی دو ماه هم پاش تو گچ بود
حالا میگم دنیا دار مکافات میگی نه
این کیمهر قبلی من بودم
الفم رو قورت دادم انگار
عام و علیک !
همه جوره با این عکس امروزتون حال کردم ! از اون عکسایی که آدم میخواد خودش عکاسش باشه !
در ضمن تسلیت نارو به خاطر مرآتی و خرفهم کردن و همچنین کفشتان پذیرایی نمایید !
سلام بر محسن خان...
مشکل از جنس کفشهاست.
اقا ایشا..کفشهای نو بخرین.
چیزی نشده که ...ولقعا حسودی کردم بهتون.من نمیدونم عیب از راه رفتن منه.یا جنس کفشهاست....
اخه کفش تو پای من خیلی کم دوام میاره...
البته فک کنم مشکل از من نباشه
کفشم کفشهای قدیم...
سلام داداشی..سلامتی؟ مریم جون چطوره؟ سلاممو برسون.. دلم براتون بال بالی و تنگیده می باشد هزااارتاااا
من معمولا کفش خیلی خیلی خوب نمی خرم چون عاشق تنوعم و دوس دارم هر شیش ماه یه کفش بخرم...
به هر حال به کفشت تبریک میگم که پاره شد تا دست یا
( پا ) از سرش ور داری و بزاری یه نفسی بکشه...!
دوسساااال یه کفش؟ اونم هر روز؟ واااای چه طاقتی داری؟!
با این نوستالژی که تعریف کردی یاد کلاس اولم افتادم که یه کفش نهرین برام خریدن آبی سفید بود بزرگ بود..توش کفی انداختن.. تا اوایل کلاس چارم داشتمش متنفر بودم از ریختش..از اینکه خراب نمیشد لجمو در آورده بود..
این کفشه آخر تنگم شد تا بابام رضایت داد یکی دیگه برام بخره!
بد بختی این بود که کفش بعدی هم باز از همون کفشه و همون رنگ بود..
آخه این بابا ننه ها چقدر خود خواه بودن و هستن..
بعد قرنی اومدیم پای نت اولین دشتمون با بغض و حلقه ی اشک؟!..
لعنت به خاطره های پاک نشدنی..لعنت به بچگی و نوجوونی و جوونی که میخوام برن و دیگه برنگردن لامصصبا..!
عکسه خدااااس...
مرسی..
1- بیا دسته جمعی روشون بالا بیاریم ...
2- منم یادم باشه پس برم از بلا بخرم ! هرچی می خرم دوماهه می پوکه !
3- یادش بخیر ... اون موقع ها اون فیل بی قواره ی کفش ملی بود و بلا و وین ... که من همیشه بدون َ ِ ُ تلفظش می کردم و بچه ها بهم می خندیدن ...
یادش بخیر اون کفش های سنگینی که خیلی کوفت و مصیبت بود و اسمش کیکرز بود و بابام اعتقاد خاصی بهش داشت و من دق می کردم تا بهش ثابت کنم توش خفه می شم و بهش ثابت نمیشد ...
یادش بخیر ...
محسن ...
انقدر این فیل نوستالژیت رو دوست دارممممم ...
بذار خرطومش رو ناز کنممممم ...
خدا بکشه این اخوندها ،که تو و امثال تو آوردن تهرون.
از غربتی آباد سفلی اومدی تهرون ژست ائوزسیون هم گرفتی؟ نکبت خان