پیرمرد دقیقن این شکلی بود ... استخوانی و نحیف و چهره اش خسته بود قد تمام دنیا ... همین نیم ساعت پیش موقع برگشتن از مهمانی دیدیمش ... سقف مینی بوس آبی داغونش زیر یک پل زیرگذر کوتاه گیر کرده بود و پیرمرد مستاصل بود ... برای اینکه از بستن راه ما استرس و عذاب وجدان نگیرد بلند گفتم : حاج آقا میخوای شما بشینی دنده عقب گاز بدی ما هل بدیم ؟ ... در حالی که سرش را می خاراند و میآمد سمت ما با صدایی شبیه ناله گفت : نه عمو آخه استارت نمی خوره کلاجش ام بریده ... و این دو تا با هم این موقع شب واقعن ته مصیبت و بدشانسی بود ... گفتم : کاری چیزی از دست ما برمیاد ؟ میخوای زنگ بزنم جرثقیل ؟ ... گفت : نه عمو جرثقیل که یه قرون دوزار نیس پنجا شصت تومن میگیره از کجا بیارم ... و با همان صدای ناله مانند ادامه داد : آخه بدبختی ماشین مال خودم نیس امانته گفتم یه سرویس باهاش بیام تهران بلکه ... و ادامهء حرفهاش نجوا شد و نامفهوم شد و با نسیم رفت که رفت ...
http://s3.picofile.com/file/7366976341/Nastaligh_69.jpg
:(
طفلک
با این وضع ماشین خوب شد اتفاق بدتری توی جاده براش نیفتاده بوده.
دیدین این نابرابری ها آدم رو به کفرگویی میکشونه.
اااااااااااااااا چه پیرمرد باحالی
بوده..یعنی منظورم میمیک
صورتشه..این چهره الهام
خوبیه.... حس بهتری به
اون آدمه میده.منظورم
راننده هس.......بازم
ممنون...لطف کردین
خیلی....بازم میگم
حیفه: این قلم و
این فکر خلاقه...
حیفه....مرسی
خیلی کمک بود
یاحق...
گناه داشت
بچاره
..
سلام
اینروزها در خراب آباد وطن تکمیل شده است ، این تسلسل سیاه استیصال ....
وصلها را جانشین گشته فراق
بهر برد و باخت، نه جفت و نه طاق
قصهای جز عجز و استیصال نه
نامی از هستی بجز اطلاق نه
در شکسته، حجره و ایوان سیاه
نه چراغ و نه بساط و نه رفاه
پایه و دیوار، از هم ریخته
بام ویران گشته، سقف آویخته
دارم فکر میکنم ته تهش چی میشه؟
سقف یه مینی بوس امانتی کلاج بریده ی درب و داغان گیر کرده به پل زیر گذر و پیرمردی که آه در بساط ندارد..
آهش همان نسیمی بود که رفت ..
پیرمرد دارد "می میرد..از بس که جان ندارد.."
گاهی بدبختی انگار مثل یه چاه بی انتهاست..عمیق و سیاه ..ته تهش حتی معلوم نیست...
مثل اون لحظه ی اون پیرمرد..ته ته حال و روزش رو نمیتونم حدس بزنم..کاش کسی شعله ای کشیده باشه..روزنی گشوده باشه..حتی اگر در حد یه هم صحبتی کوتاه..به کوتاهی همین پست
بمیرم ... گاهی تحمل دیدن این همه بدبختی آدما رو ندارم ... دیروز که داشتم بر می گشتم، تو راه، سرم رو چسبونده بودم به شیشه ماشین و داشتم با خودم فکر می کردم که دوباره باید تحملم رو زیاد کنم واسه دیدن بدبختی و تنهایی آدما که تو تهران بیشتره و عمیقتر...
چقدر قلمت محشره داداش محسن... چقدر عالی نوشتی...
نسیم پر درد
ممنون
به خاطر دیدن چیزهایی که خیلی هامان سعی می کنیم نبینیم
چقدر هستند اینگونه که در زیر پلی گیر کرده اند که ما از آنجا رد نمی شویم؟!... خدا داند!
اول سلام
دوم ممنون که سری هم به بنده زدین...
سوم ندارد !
چند وقت پیش پیرزنی را دیدم که داشت با خستگی اما با حوصله آشغال های سر خیابونو زیرو رو می کرد. تا مدتها دلم مونده بود پیش کمر تاخورده و دست های لرزونش که ازین کاویدن خالی برمی گشتن و هیچی گیرشون نمیومد...
دیدن فقر توی پیری بیشتر اذیت می کنه . شاید چون یجورایی دیگه همه ی امیدا و آرزوهای خوب بهبود دود شدن رفتن هوا. دیگه وقتی نیست. همین آزارنده است. ...
در ضمن ما ارادت داریم همیشه و در همه حال.
تهش چی شد یعنی؟!!!!
کاشکی یکی پیدا میشد میرف کمکش!!!
چه تلخ
سلام ؛
چه تلخ احوال پیرمرد و چه شیرین قلم شما...
از اینجور پیرمردا پیرزنا جوونا بچه ها مثل نقل ونبات دورمون ریخته...چه میشه کرد واقعا
آقا شما دوستان بیاین با این قلمتون یه بارکی ما رو بکشین خلاص دیگه!!
من اگر بودم می نشستم همون وسط گریه می کردم..
چی بگیم محسن جان .....چی بگیم؟؟؟؟؟از غل و زنجیرایی که بستن دستا رو........خوردن حیارو..........کاش کسی کمکی چیری...نفسم تنگه از آوار غم.........از فریاد خفه ام......
یعنی واقعا هیچ کمکی نمی شد کرد؟! بهرحال یه راهی باید وجود داشته باشه! در این مواقع پلیس هم هیچ کمکی نمی کنه لااقل برای باز شدن راه؟!
این کامنت واسه وبلاگ رژیمی من خیلی باحال بود :) شوهر منم ۱۰۵ کیلوئه! از وقتی من رژیم گرفتم نصفه دیگه غذامو اون خورد ...من ۱۰ گیلو کم کردم اون ۱۵ کیلو اضافه شد:))
خوب راستش تقصیر کسی نیست ... ادم عاقل با مینی بوس از زیر زیر گذر رد نمیشه که...اصلا می دونی -هرچی سنگه مال پای لنگه- از کجا میاد؟ از همونجای که -جهل پدر فقره - اومده!
چمی دونم اصلا!
....
دلم گرفت...خیلی...آدم گاهی وقتا دلش میخواد از ته دل داد بزنه انگار کار دیگه ای نمیتونه بکنه
ای وای محسن خان این چه پستی بود؟
پاک آدم و دگرگون میکنه
یه دونه باشی ، عین عکس های بالا سر وبلاگت ، عین نگاه ساده و بی تکلفت ، عین دردهات ، عین ...
به نام سلام
دلم همرنگ بغض دلتونه
ولی ...
افکارم مینویسن به جای نوشتن پست چند تامون تو فلاش بکای مشابه فقط به همنقشای پیرمرده دری وری گفتیم و رد شدیم؟
و چند تا از این پیر مرده ها گفتن ... لق صاحاب ماشین کردن که داره نون خونوادشو باهاش در میاره میریم؛ یا گیر میکنیم یا در میره دیگه ...
نمیدونم...
قصد فقط تصویر مناظر متفاوت بود..
بازم نمیدونم
تا سلام ... والسلام
به نام سلام
پایان داستان غم انگیز رو دوس ندارم ... هر چند واقعیت
پرده ی دوم:
یک ماه بعد:
پیر مرد و پسرا و دختراش نشستن و نوش رو پاشه ...
در حال تعریف خاطره اون شب...
فیلمم با این مثل پیر مرده تموم میشه : برف آید و زن زاید و مهمان عزیز آید ...
تا سلام والسلام
بعضی وقتا منظورت از بعضی کارات چیه خدا؟