از خودم در نمی آورم ، تجربهء این یکسال و نیم مشاور آنلاین و تلفنی و حضوری بودنم میگوید که آدمها ( مخصوصن دخترها ! ) پشت تلفن راحت ترند ... گرم می گیرند ، می گویند ، میخندند ، شوخی میکنند ، چانه میزنند ، باهات رفیق میشوند ... اما همین آدمها وختی حضوری می آیند برای ثبت نام تریپ جدی بر میدارند و خجالتی و اخمو خودشان را میزنند به آن راه و هی چشمشان را از کارت روی سینه ات می دزدند که یعنی تو را نشناخته اند ... اگر یکسال و نیم پیش کسی در این باره از من می پرسید به ضرس قاطع میگفتم که بلاشک آدمها در برخوردهای فیس توو فیس راحت تر و صمیمی ترند ولی حالا می بینم غایبانه بیشتر خودشان هستند ...
حتما بخاطر اینه که قیود اجتماعی ای که بهشون پای بندند و دست و پاشون رو میبنده برای کاملا خودشون بودن، در تماسهای از راه دور کمتر اذیتشون میکنه. بعد هم کم سن و سالها بیشتر شامل این تئوری شما میشند.
راستی
سلام
و اول!
سلام و صبح زیبااااااااااای پائیزی شما به خیر قربان
موافقم ، به ضرس قاطع
البته هیچوقت نمیشه فهمید این خوبه یا بد ، اینکه آدم تو اولین ملاقات های حضوری برای خودش یه حریم قائل میشه خیلی وقتها ممکنه لازم باشه ، خیلی وقت ها هم نه ... قضیه از جایی سخت میشه که درست نمی فهمی مرز بین لی خیلی وقت های خوب و خیلی وقت های بد رو
سلام
یاد این جمله افتادم :
یه مرد با چشم هایش عاشق می شود یه زن با گوش هایش ...
برای همینه که زن ها آرایش میکنن و مردها دروغ میگن ...
سلام قربان ...
موافقم ... توو تماس های فیس توو فیس معمولا حساب خیلی چیزای دیگه هم میشه که در همون دورادور بی مورد و غیر لازمه ...
خیلی عادیه که اینطوری باشه
موقع حرف زدن پشت گوشی ... طرف فقط حواسش به حرفهایی که می زنه ... نگران خیلی چیزا نیست
اما تو برخورد حضوری هزاااااااااااااااار تا ایتم هست که ...
نمیدونم اما من خودم اکثرا توی
فیس تو فیس خیلی راحت ترم
......چون پشت تل ویاهرنوع
غیرحضوری ای چون طرف
مقابل پیشت نیست باید
خیلی مبادی آداب باشی
و چون رفلکس ها پیش ِ
روت نیستن حدس زدن ِ
شخصیت طرف ( اگه
غریبه باشه ) خیلی
سخت تره خب.....
یاحق...
آره من خودم دقیقا همینطوریم
البته متاسفانه
کااااااااملاً موافقم. کااااااااااملاً.
من، دقیقاً یکی از همون دخترهایی هستم که جنابعالی فرمودین.
من، توی دنیای مجازی، بیشتر خودم هستم تا دنیای واقعی.
بخاطر همین، ارتباط های واقعی رو تقریباً دوست ندارم.
درود
ارتباط واقعی رو دوست نداریم و بَلَد هم نیستیم چون بهمون یاد ندادن. خودمو مثال می زنم که واقعاً مشکل دارم توی برخوردهای روزمرّه و غیر حضوری رو همیشه ترجیح دادم.
ولی یه سوال: چی بهمون یاد دادن کلاً که این دومیش باشه؟ بعد ازدواج می فهمیم که زن چی ِ و کیه، بزرگ که شدیم می فهمیم فلان... هعــــی...
وقت خوش./././././././././.
حالا بعدن سر فرصت یه بار از خودت در بیار بخندیم
چون ادمها دیگه حوصله ی رابطه ی واقعی رو ندارن ...
من خودم اینطوریم
اکثر اوقات وقتی فیس تو فیس نیستم راحت ترم، البته وقتی با یکی آشنا بشم و بیشتر بشناسمش، این قضیه حل میشه
فکر میکنم به قول آقای جعفری نژاد این هم یکی از اون حریم هایی که برای خودمون قائل میشیم تو برخوردهای اول
بله قطعا همینطوره